This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
.... neita. Konungr svarar: "Sé ek at þetta mál
þarf, at lítt sé á lopt borit, at menn biði þín, því at
þat var siðr fyrri konunga dætra láta koma þrjá biðla
eða fleiri, en taka eigi inn fyrsta, ok eru konungar
fleiri vel menntir en Helgi." Auðr svarar: "Því skiptir
litlu, hvárt þú spyrr mik at þessu eða eigi, því at ek
veit, at áðr muntu fastráðit hafa, at öðru víss mun
fara en at mínum vilja, ok eigi líkligt, at þú mundir
mér svá góðs gjaforðs unna, ok annat muntu mér ætla."
Konungr stóð upp ok svarar: "Rétt getr þú þar. Aldri
skaltu fá Helga konung ok því síðr sem þú girnist
meir," hittir nú Helga konung ok segir honum, at
hann hafi rætt þetta mál fyrir dóttur sinni, ok kveðst
þat hugatsamliga gert hafa, lézt því ómerkiligar virðast
hennar svör sem þau ræddust lengr við, kvað engan
konungsson þann, er henni þætti sér fullkosta, miklu
er ofsi hennar meiri. En þó lézt hann enn tala mundu
málit fyrir hans hönd, -- "en at svá búnu tjár ekki".
Helgi ferr heim, ok spyrr þetta Hrærekr, bróðir hans.
Ok með því at hann sat heima í ríkinu, eggja vinir
Hræreks hann at kvænast. Honum fellst þat vel í skap,
ok ræddu, at hann mundi biðja dóttur Ívars konungs,
er þá var ágætastr konungr. Hann lét eigi vænt, at
hann mundi þann kost fá, er bróðir hans fekk eigi, er
miklu var framar í hvern stað. Þeir kváðu hann eigi
mundu fá hávan kost, ef hann bæði eigi, en sögðu honum
enga svívirðing, þótt honum væri synjat konunnar.
Þá berr hann upp fyrir bróður sinn málit ok spyrr
hann ráða um, en hann kvað vera mikit happaráð, ef
hann fengi, kveðst ok eigi vita, hverr fengi, en kvað
vænt til gæfu, þeim er hlyti.
Nú biðr Hrærekr, at Helgi muni fara at biðja honum
konu. En hann lézt fara munu, en meiri ván, at
ekki muni tjóa sem fyrr. Helgi ferr til Svíþjóðar á fund
Ívars konungs, ok er honum þar vel fagnat sem fyrr.
Hann hafði þar skamma stund verit, áðr hann berr
upp málit ok biðr Unnar nú fyrir hönd bróður síns.
Konungr svarar þungliga ok lét þess óvitrliga leitat,
kvað þess enga ván, -- "ok þat undra ek, at þú ferr
með því máli, ef henni sýndist eigi með yðr at ganga,
eða hví mun hún þann vilja, er miklu er óframar?"
Helgi lét hann í engan stað minna verðan en sik, en
fyrir þá sök eigi jafnfrægan, at hann var heima jafnan
í ríkinu ok því frá honum minni sögur, ok biðr hann
þetta mál bera fyrir Unni. Konungr lézt þess ófúss ok
kveðst vætta af henni illra svara sem fyrr. Annan dag
eptir kallar hann til sín dóttur sína ok heimtir hana
á einmæli ok segir þar kominn Helga konung ok biðr
hennar til handa bróður sínum -- "ok vill hann vita
svör af yðr þessa máls." Hún svarar, kvað nú eigi vera
skyldu sem fyrr, at hún gerði svá óvegliga för Helga,
at hún tæki svá vel þessu máli, at hún væri Hræreki
gift. Konungr svarar: "Ómerkilig virðast mér þín svör,
ok eigi veit ek, hvar þú ætlar til um gjaforðit, er þú
synjast hverjum konungi, er þín biðr. Ætla ek, at þú
verðir oss skjótt ofstýri, ef þú vilt ekki hafa vár ráð."
Hún svarar: "Því mun engu skipta enn sem fyrr at
tala við mik um málit, at þú munt áðr fastráðit hafa,
hvert gjaforð ek skal hafa, ok mun því engu máli
skipta, hvárt ek em Hræreki gefin eða öðrum manni,
at illt eitt gjaforð mun ek hljóta þér undan hendi."
Konungrinn gengr á brott, ok hittust þeir Helgi. Hann
spyrr, hvert erendi hans skal þangat vera. Konungr
svarar, at mikit hefir honum í brugðizt. "Ferr þat orð
á dóttir mín sé kvenna vitrust, en hún væri it mesta
fól, mundi hún eigi annan veg um þetta kjósa, at neita
þér, þvílíkum konungi, en mér virðist miklu heldr
Hræreki. Þykki mér þat ok vænast, at hún hafi þat,
er hún beiðist." Ok luku þeir svá þessu máli, at hann
heitr Hræreki dóttur sinni, ok var hún nú búin til
ferðar með Helga.
Fara þau nú sína leið, ok er þau kómu ór Svíaveldi,
tala þau þetta mál sín í milli, hvé farit hefði ok hvat
Ívarr konungr hefir rætt fyrir hváru þeira, koma nú
heim í ríkit á Selund. Verðr Hrærekr varr við, lætr
senda í móti þeim reiðskjóta ok mikit lið, lætr búa
veizlu, ok at þeiri veizlu fær hann Unnar. Helgi dvelst
heima á Selund þann vetr, ok at sumri fór hann í
hernað, sem vandi hans var til. Hrærekr átti son við
konu sinni, ok hét Haraldr. Þat mark var á honum:
at tenn í öndverðu höfði, ok váru miklar ok gullslitr
á. Hann var mikill ok fríðr sýnum. Ok er hann var
þrévetr, var hann svá mikill sem tíu vetra gamlir
sveinar.