I.the office of consul, the consulate or consulship (very frq. in all periods): “honorum populi finis est consulatus,” Cic. Planc. 25, 60: “consulatus ille antiquus,” id. Tusc. 2, 17, 41: “quo pluris est universa respublica quam consulatus aut praetura, etc.,” Sall. J. 85, 2; 63, 2 et saep.—In plur. (not ante-Aug.): “quinque consulatus eodem tenore gesti,” Liv. 4, 10, 9; Tac. Or. 7.—Esp. in the phrases: “consulatum petere,” Cic. Mur. 3, 8; Sall. C. 16 fin.; Quint. 11, 1, 69; Suet. Caes. 24 et saep.: “appetere,” Sall. J. 63, 6: “mandare alicui,” id. C. 23, 5; id. J. 73, 6: “adipisci,” Cic. Mur. 26, 53: “accipere,” Suet. Aug. 10: “invadere,” id. ib. 26: “ingredi,” Quint. 6, 1, 35: “inire,” Suet. Ner. 43: “obtinere,” Cic. Mur. 1, 1: “gerere,” id. Agr. 1, 8, 25; Sall. J. 35, 2; Suet. Aug. 14 et saep.; v. also abdico, fungor, defungor, etc.
consŭlātus , ūs, m. consul,