I.a.), to flow or run out, to flow forth (class.; esp. freq. in the trop. sense).
I. Lit.: “facit effluere imbres,” Lucr. 6, 512: “una cum sanguine vita,” Cic. Tusc. 2, 24 fin.: “umor e cavis populi nigrae,” Plin. 24, 8, 32, § 47: “sucina petris,” id. 37, 2, 11, § 35: “amnis in oceanum,” id. ib.: “ne qua levis effluat aura,” escape, Ov. M. 6, 233.—Poet.: “ambrosiae et nectari' linctus,” Lucr. 6, 971, v. Lachm. ad h. l.—
C. Transf., of non-fluid bodies, to go out, issue forth (poet. and in post-Aug. prose): “Epicuri figurae, quas e summis corporibus dicit effluere,” Quint. 10, 2, 15 Spald.; cf. Gell. 5, 16, 3: effluit effuso cui toga laxa sinu, *Tib. 1, 6, 40 (dub.—Müll. et fluit); cf. Claud. IV. Cons. Honor. 208: “manibus opus effluit,” slips from, drops from, Lucr. 6, 795; cf. Ov. M. 3, 39; Curt. 8, 14.—
2. To vanish, disappear: “de pectore caedis notae,” Ov. M. 6, 670; cf. * Suet. Aug. 97; Plin. 27, 13, 111, § 138.—
II. Trop.: utrumque hoc falsum est: effluet, i. e. it will go abroad, become known = emanabit, * Ter. Eun. 1, 2, 41; cf. “Auct. Or. pro Domo, 46, 121: impropria interim effluunt,” slip out, Quint. 10, 3, 20: “tanta est intimorum multitudo, ut ex iis aliquis potius effluat, quam novo sit aditus,” Cic. Fam. 6, 19, 2: “ne effluant haec ab oculis tuis,” Vulg. Prov. 3, 21.—
2. To pass away, disappear, vanish (cf. I. B. 2.): “praeterita aetas quamvis longa cum effluxisset,” Cic. de Sen. 2, 4; cf. id. ib. 19, 69; id. Att. 12, 43 fin.; Quint. 11, 2, 44: “viso mens aegra effluxit hiatu,” Sil. 6, 245; cf.: “effluet in lacrimas,” to melt, dissolve, Luc. 9, 106.—So esp. to escape from the memory: “ut istuc veniam ante quam plane ex animo tuo effluo,” am forgotten, Cic. Fam. 7, 14, 1; cf. id. Fin. 1, 12, 41; id. Brut. 61, 219; Cic. Verr. 2, 4, 26; Ov. R. Am. 646.