I.a. [exsul].
I. Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.): “qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,” Cic. de Or. 1, 39, 177: “ut exsulares,” id. Par. 4, 2, 32 sq.: “aptissimus ad exulandum locus,” id. Fam. 4, 8, 2: “in Volscos exsulatum abiit,” Liv. 2, 35, 6: “exsulans atque egens,” Cic. Tusc. 3, 18, 39: “apud Prusiam exsulans,” id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.: “alii exolatum abierant,” Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.—
B. Transf.: “perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,” Ter. Eun. 3, 5, 62: “cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,” Cic. Par. 4, 2, 30: “peculatus ex urbe et avaritia si exulant,” Plaut. Pers. 4, 4, 7: “etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,” Cic. Rep. 2, 4, 7: “quousque in regno exsulabo,” be a stranger in my own country, Curt. 5, 8, 11.—