I.not expected, unexpected (class.).
I. Adj.: “cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset,” Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69: “nova tibi haec sunt et inopinata?” id. ib. 2, 2, 8, § “24: neque novum neque inopinatum mihi sit,” Liv. 6, 40, 3: “nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,” Cic. Par. 5, 1, § 35: “malum,” Caes. B. C. 2, 12: “finis vitae,” Suet. Caes. 87: “fraus,” Sil. 7, 133: “id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est,” contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.—Sup.: “inopinatissim us sensus,” Aug. Trin. 7, 1.—
II. Subst.: ĭnŏpīnātum , i, n., something unexpected: “nihil inopinati accidit,” Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly: “aliae ut ex inopinato observant,” id. N. D. 2, 48, 123: “repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt,” Suet. Galb. 10.—Adv. in two forms.