I.a throwing or tossing to and fro, a shaking, agitation, violent or frequent motion.
I. Lit.: “corporis,” motion, gestures, Cic. Or. 25, 86: “ubi primum ducta cicatrix, patique posse visa jactationem,” Liv. 29, 32: “manus,” Quint. 10, 7, 26; “of a storm at sea: ex magna jactatione terram videre,” Cic. Mur. 2, 4: “armigeri in castra referebant (eum) jactationem vulnerum haud facile tolerantem,” the jolting, Curt. 6, 5, 1.—
II. Trop.
A. In gen., of mental agitation: “jactationes animorum incitatae,” Cic. Tusc. 5, 6, 15.—
B. Esp.
1. A boasting, bragging; ostentation, display, vanity: “jactatio est voluptas gestiens et se efferens insolentius,” Cic. Tusc. 4, 9, 20: verborum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: “nulla cultūs,” Tac. G. 6: “extemporalis garrulitas circulatoriae jactationis est,” Quint. 2, 4, 15: “eruditionis,” id. 1, 5, 11: nonnullorum hominum jactationem et insolentiam ferre non potes, Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5.—
2. Jactatio popularis, a striving after popular applause, Cic. Clu. 35, 95; id. Har. Resp. 20, 43; so, “jactatio cursusque popularis,” id. Prov. Cons. 16, 38; cf.: “eloquentia haec forensis ... ornata verbis atque sententiis jactationem habuit in populo,” id. Or. 3, 13.