I.v. dep. a. [mutuus], to borrow something of some one (class.; opp. mutuum do, commodo, credo).
I. Lit., to obtain a loan of money: “mutuari pecunias,” Caes. B. C. 3, 60: “pecuniam,” Gai. Inst. 4, 73.—Also without acc.: “a Caelio mutuabimur,” Cic. Att. 7, 3, 11: “mutuari cogor,” I am obliged to borrow, id. ib. 15, 15, 3.—Of other things than money: “domum,” Tac. Or. 9: “auxilia ad bellum,” Hirt. B. G. 8, 21.—
II. Trop., to borrow, to take for one's use, to derive, obtain, get, procure: “orator subtilitatem ab Academiā mutuatur,” Cic. Fat. 2, 3: “a viris virtus nomen est mutuata,” id. Tusc. 2, 18, 43: “consilium ab amore,” Liv. 30, 12: “quem (sensum) a Latrone mutuatus est,” Sen. Contr. 3, 10, 8: “figuras ab aliquo,” Quint. 8 prooem. 25: “verba ex proximo mutuari licet,” id. 10, 1, 13: “a personis affectus mutuari,” id. 11, 3, 73; so, “verba,” id. 1, 12, 58; 12, 10, 27: “praesidium ab innocentiā,” Val. Max. 6, 2, 1: “regem a finitimis,” id. ib. 3, 4, 2; App. M. 6, p. 178, 11.
1. Act. collat. form: mūtŭo , āre, to borrow: ad amicum currat mutuatum: mutuet mea causa, Caecil. ap. Non. 474, 4.—