I. To send away or out of the way, to despatch, remove (class.; in class. prose usually with an odious accessory meaning; syn. amando).
A. Lit.
1. In gen.: “(L. Manlium tribunus plebis) criminabatur, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare jussisset,” Cic. Off. 3, 31, 112; Sen. Ben. 3, 37; Val. Max. 6, 9, 1; cf.: “filium in praedia rustica,” Cic. Rosc. Am. 15, 42: “rejecti et relegati longe ab ceteris,” Caes. B. G. 5, 30 fin.: “procul Europā in ultima orientis relegati senes,” Curt. 5, 5, 14: “relegatos in ultimum paene rerum humanarum terminum,” id. 9, 2, 9: “cives tam procul ab domo,” Liv. 9, 26: “aliquem a republicā sub honorificentissimo ministerii titulo,” Vell. 2, 45, 4: “exercitum in aliā insulā,” Tac. Agr. 15: “me vel extremos Numidarum in agros Classe releget,” Hor. C. 3, 11, 48: “tauros procul atque in sola relegant Pascua,” Verg. G. 3, 212.—Poet., with dat.: “terris gens relegata ultimis, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: Trivia Hippolytum ... nymphae Egeriae nemorique relegat,” consigns him to Egeria, Verg. A. 7, 775. —
b. Transf., of a locality, to place at a distance, remove: “Taprobane extra orbem a naturā relegata,” Plin. 6, 22, 24, § 84; cf. Claud. Laud. Stil. 1, 250. —
2. In partic., a publicists' t. t., to send into exile, to banish, relegate; said of banishment by which a person was sent only a certain distance from Rome, and usually for a limited time, without suffering a capitis deminutio (cf. deportatio and exilium): “relegatus, non exsul, dicor in illo,” Ov. Tr. 2, 137; 5, 11, 21; 5, 2, 61; id. P. 4, 13, 40: (consul) L. Lamiam ... in concione relegavit, edixitque, ut ab urbe abesset millia passuum ducenta, Cic. Sest. 12, 29: “Marcus Piso in decem annos relegatur,” Tac. A. 3, 17 fin.; Suet. Tib. 50; id. Aug. 24: “ipse quosdam novo exemplo relegavit, ut ultra lapidem tertium vetaret egredi ab Urbe,” id. Claud. 23 fin.: “nemo eorum relegatus in exilium est,” Liv. 25, 6; cf.: “milites relegatos prope in exilium,” id. 26, 2 fin.: “ultra Karthaginem,” id. 40, 41: “aliquem Circeios in perpetuum,” Suet. Aug. 16 fin.: “in decem annos,” Tac. A. 3, 17: “in insulam,” id. 3, 86. —
B. Trop., to send away, put aside, reject: “apud quem ille sedens Samnitium dona relegaverat,” had sent back, rejected, Cic. Rep. 3, 28, 32 Moser (for which: “repudiati Samnites,” Cic. Sen. 16, 55): “ambitione relegatā,” put aside, apart, Hor. S. 1, 10, 84: “bella,” Luc. 6, 324 (dimoveam, removeam, Schol.): “inimicas vitiis artes non odio magis quam reverentia,” Plin. Pan. 47, 1: “verba alicujus,” Ov. P. 2, 2, 7. —
2. In partic., with a specification of the term. ad quem, to refer, attribute, ascribe, impute (post-Aug.): “nec tamen ego in plerisque eorum obstringam fidem meam potiusque ad auctores relegabo,” Plin. 7, 1, 1, § 8: “totamque ad solos audito res relegāsse,” Quint. 3, 7, 1: “orationem rectae honestaeque vitae ad philosophos,” id. 1, prooem. § 10: “mala ad crimen fortunae,” id. 6, prooem. § 13; cf.: “culpam in hominem,” id. 7, 4, 13: “invidiam in aliquem,” Vell. 2, 44, 2; 2, 64, 2 Ruhnk.— Poet., with dat.: “causas alicui,” to ascribe, Tib. 4, 6, 5.—
3. To refer to a book or an author: “ad auctores,” Plin. 7, 1, 1, § 8 (cf. Nep. Cat. 3, 5, delegare).—