I.gen. plur. simultatium, Liv. 1, 60, 2; 3, 66, 4; 9, 38, 12; 28, 18, 12; 39, 5, 2; 39, 44, 9; Val. Max. 4, 2, 2; “Auct. B. Alex. 49, 2: simultatum,” Cic. Fl. 35, 87; Capitol. Ver. 9, 2), f. simul; therefore, orig., a coming together, encounter of two persons or parties; hence,
I. A hostile encounter of two persons or parties, dissension, enmity, rivalry, jealousy, grudge, hatred, animosity (class.; syn.: aemulatio, odium, inimicitia; on account of the idea of reciprocity, most freq. in the plur.).
(α).
Sing.: hic id metuit, ne illam vendas ob simultatem suam, * Plaut. Ps. 1, 3, 50; Ter. Phorm. 2, 1, 2; cf. “gero, II. A.: huic simultas cum Curione intercedebat,” Caes. B. C. 2, 25; cf.: cum quo si simultas tibi non fuisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1: sibi privatam simultatem cum Campanis nullam esse, publicas inimicitias esse, Liv. 26, 27, 11; cf.: “simultas cum familiā Barcinā,” id. 23, 13, 6: “se numquam cum sorore fuisse in simultate,” Nep. Att. 17, 1: “simultate cum Fulviā socru exorta,” Suet. Aug. 62: “simultatem deponere,” Cic. Att. 3, 24, 2; so (opp. gerere) Suet. Vesp. 6: “multis simultatem indixerit,” id. Ner. 25: “dehinc ad simultatem usque processit,” id. Tib. 51: “ubi nulla simultas Incidit,” Ov. R. Am. 661: “inter finitimos vetus,” Juv. 15, 33.—
(β).
Plur.: “qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset,” Cic. Planc. 31, 76: “exercere cum aliquo,” id. Fl. 35, 88: “gerere cum aliquo,” Quint. 4, 1, 18: “hi (centuriones) de loco summis simultatibus contendebant,” Caes. B. G. 5, 44: “simultates partim obscuras partim apertas suscepisse,” Cic. Imp. Pomp. 24, 71; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19: “simultates graves excipere, deponere,” Suet. Caes. 73: “simultates exercere ... alienarum simultatium cognitorem fieri,” Liv. 39, 5, 2: “simultates provocare,” Quint. 12, 7, 3: “facere,” Tac. A. 3, 54: “nutrire,” id. H. 3, 53: “subire pro aliquo,” Plin. Ep. 2, 18: “simultatibus alicujus dare aliquem,” Tac. A. 16, 20: “simultates finire,” Liv. 40, 8, 9; 40, 46, 9; cf. “dirimere,” id. 28, 18, 2: “paternas obliterare,” id. 41, 24, 11: “saepe simultates ira morata facit,” Ov. Am. 1, 8, 82: “nihil est simultatibus gravius,” Sen. Ira, 3, 5, 6: “erant inter Athenienses et Dorienses simultatium veteres offensae,” Just. 2, 6, 16. —
II. In Hyg., in gen., a strife, contest for a prize (syn. certamen): “cum complures eam peterent in conjugium, simultatem constituit, se ei daturum, qui secum quadrigis certasset victorque exisset,” Hyg. Fab. 84; 185: “simultatem constituit,” id. ib. 22 and 67.