I.in dirty clothes, meanly or shabbily dressed.
I. Lit.
A. In gen.: quamquam ego sum sordidatus, frugi tamen sum, * Plaut. As. 2, 4, 90: “sordidata et sordida,” Ter. Heaut. 2, 3, 56 (shortly before: “pannis obsita): servi,” Cic. Pis. 27, 67: “mancipia,” id. Phil. 2, 29, 73.—
B. Esp., as a sign of mourning (when a person had lost friends by death, was under accusation, or in distress from any cause): “sensi magno opere moveri judices, cum excitavi maestum ac sordidatum senem,” Cic. de Or. 2, 47, 195; cf. id. Pis. 41, 99: “reus,” Liv. 6, 20; 27, 34: “Virginius sordidatus filiam suam obsoletā veste in forum deducit,” id. 3, 47: “expulsi bonis omnibus Romam venerunt, sordidati,” Cic. Verr. 2, 2, 25, § 62: “turba Aetolorum,” Liv. 45, 28: “primo diluculo sordidatus descendit ad rostra,” Suet. Vit. 15.—*
II. Trop., foul, polluted: “sordidatissima conscientia,” Sid. Ep. 3, 13 fin.