dīmicātiō ōnis, f
dimico,
a fight, combat, struggle, encounter
: maxima, Cs.: bellum
ingenti dimicatione geritur, L.: priorum
dimicationum fructus, Cs.: proelii:
universae rei,
a general engagement
, L. —
A combating, struggling, contest, rivalry
: erepti sine dimicatione: in rem p.: cum dimicatio proposita
sit, L.: vitae dimicationes,
perilous contests
: capitis.