dīvīnus adj. with comp. and sup.
divus,
of a god, of a deity, divine
: numen: stirps, V.: origo, L.: sine ope
divinā, Cs.: animos esse
divinos, i. e.
of divine origin
: religiones, L.: causa divinior: divinissima dona, i. e.
most worthy of a deity
: rem divinam facere,
worship
, T.: rem divinam ture ac vino fecisse,
L.: rebus divinis praeesse,
religion
, Cs.: agere divina humanaque,
religious and secular duties
, L.: divina humanaque Divitiis parent,
the whole world
, H.: omnium divinarum humanarum rerum
consensio, i. e.
union in all interests and feelings
: divina humanaque scelera,
sacrilege and outrage
, L.: rerum divinarum et humanarum
scientia,
physics and morals
: divinum ius et humanum,
natural and positive law
: (homines) soli divinocum capaces, Iu.
—
Divincly inspired, prophetic
: animus divinior: cum ille potius divinus fuerit,
N.: vates, H.: poëta, V.: futuri
Sententia, H.: Imbrium avis
imminentium, H. — As subst
m., a soothsayer, prophet
: nescio qui ille divinus: divine tu, inaugura,
L.: adsisto divinis,
watch the fortunetellers
, H.—
Godlike, superhuman, admirable, excellent
: genus hominum: legiones: fides: senatūs
admurmuratio: quā (ratione) nihil est in homine divinius: domus,
i. e.
imperial
, Ph.