drengr gen s, pl. ir, gen. ja m
1.
a bold, valiant, chivalrous man; d góðr, a goodhearted, nobleminded man (auðigr at fé ok d góðr) ; ekki þykki mér þú sterkr, en d ertu g, but thou art a good fellow ; drengir, en eigi dáðleysingjar, gallant men, and no fainthearts; at þú mættir drengrinn af verða sem beztr, that you might get the greatest credit from it; hafa dreng í serk, to have a stout heart in one's breast;
2.
a young unmarried man (drengir heita ungir menn búlausir, meðan þeir afla sér fjár eða orðstírs);
3.
attendant (þeir heita konungs drengir, er höfðingjum þjóna);
4.
fellow (lætr síðan sverðit ríða á hálsinn á þeim leiða dreng)
5.
pole cf 'ásdrengr'
