previous next
conjunctĭo , ōnis, f. id.,
I.a joining together, connecting, uniting; union, conjunction.
II. Trop. (in good prose).
A. In gen.: “nos ad conjunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem esse natos,Cic. Fin. 3, 20, 65: “virtutum,id. ib. 5, 23, 67: “mentis cum externis mentibus,agreement, affinity, sympathy, id. Div. 2, 58, 119; cf.: naturae, quam vocant συμπάθειαν, id. ib. 2, 60, 124; “2, 69, 142: vicinitatis,id. Planc. 8, 21: “indubitata litterarum inter se,Quint. 1, 1, 31.—
B. In partic.
1. A conjugal connection, marriage, wedlock (rare), Cic. Off. 1, 4, 11; Plin. 15, 29, 36, § 120.—
2. A connection by relationship, affinity, relation, Cic. Off. 1, 17, 54 sq.; id. Fam. 1, 7, 11 al.
3. A connection by friendship, friendship, intimacy: “nihil praetermisi quin Pompeium a Caesaris conjunctione avocarem,Cic. Phil. 2, 10, 23: “paterna,id. ib. 13, 5, 11; id. Cael. 15, 35; id. Lael. 20, 71; id. Fam. 13, 10, 4 al.
4. In philos. and rhet. lang., a connection of ideas, Cic. Top. 14, 57; id. Fat. 6, 12 sq.; Quint. 7, 8, 1; 8, 3, 46.—
5. In gram., a connecting particle, a conjunction, Cic. Or. 39, 135; Quint. 9, 3, 50; 9, 3, 62; 11, 2, 25; Suet. Aug. 86 et saep.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: