ἀκαχίζω (root αχ), aor. ἤκαχε,
ἀκαχεῖν, and ἀκάχησε, mid.
ἀκαχίζομαι, pf. ἀκάχημαι, 3 pl. ἀκηχέδαται,
part. also ἀκηχεμένη, αι, inf. ἀκαχῆσθαι, plup. 3 pl. ἀκαχείατο, aor. ἀκάχοντο,
-οιτο: distress, grieve, Od. 16.432, Il.
23.223; mid., be distressed, grieve; with
causal gen. or dat., θανόντι,
‘were he dead,’ Od.
1.236
; ἀκαχημένοι ἦτορ, ‘with
aching hearts’; θυ_μῷ, Il. 6.486. Cf. ἄχος,
ἀχέω, ἀχεύω, ἄχνυμαι.