previous next
ōtĭum , ĭi, n.
I. In gen., leisure, vacant time, freedom from business (class.; opp. negotium; cf.: immunitas, vacatio): otio qui nescit uti plus negoti habet, Quam, etc., Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 252 Vahl.): fecero; “quamquam haut otium est,Plaut. Poen. 4, 2, 36: “tantumne ab re tuast oti tibi?Ter. Heaut. 1, 1, 23: clarorum virorum atque magnorum non minus otii quam negotii rationem exstare oportere, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66: “in otio de negotiis cogitare,Cic. Off. 3, 1, 1: “otium inertissimum et desidiosissimum,id. Agr. 2, 33, 91.—
II. In partic.
2. The fruit of leisure: “otia nostra,” i. e. my poems, Ov. Tr. 2, 224.—
D. Adverb.
1. Abl. otio, at leisure, leisurely: “quam libet lambe otio,Phaedr. 1, 24, 6.—
2. Per otium, at leisure: “spolia legere,Liv. 27, 2.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: