I.gen., Amm. 20, 4, 14; abl. sonu, Sisenn. ap. Non. p. 491, 27; App. M. 8, p. 216, 7; nom. plur., Amm. 22, 9, 15), m. sono, a noise, sound (syn. fragor): et pereunte viro raucum sonus aere cucurrit, Enn. ap. Lact. ap. Stat. Th. 11, 56 (Ann. v. 509 Vahl.): “tympana raucis Obstrepuere sonis,” Ov. M. 4, 392: “non exaudito tubae sono,” Caes. B. G. 7, 47: “signorum sonus,” id. B. C. 3, 105; cf.: “cum ingenti sono fluminis,” Liv. 21, 28: olli respondit suavis sonus Egeriai, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll. (Ann. v. 122 Vahl.): “tantus et tam dulcis sonus,” Cic. Rep. 6, 18, 18: “distinctus,” id. ib. 2, 42, 69: “ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum,” from the highest treble to the lowest bass, id. de Cr. 1, 59, 251: “in tibiarum cantibus varietas sonorum,” id. N. D. 2, 58, 146: “(lingua) sonos vocis distinctos efficit,” id. ib. 2, 59, 149: “ad nervorum eliciendos sonos,” id. ib. 2, 60, 150; Hor. A. P. 348: “inpulit aures Confusae sonus urbis,” Verg. A. 12, 619; Ov. F. 1, 434; Liv. 1, 28, 2; Cic. Or. 17, 57: “inanes sonos fundere,” to utter empty sounds, id. Tusc. 5, 26, 73 Kühn.—
sŏnus , i (collat. form sŏnus , ūs, in