[183α]
Θεόδωρος
ἐοίκατε.Σωκράτης
καλὸν ἂν ἡμῖν συμβαίνοι τὸ ἐπανόρθωμα τῆς ἀποκρίσεως, προθυμηθεῖσιν ἀποδεῖξαι ὅτι πάντα κινεῖται, ἵνα δὴ ἐκείνη ἡ ἀπόκρισις ὀρθὴ φανῇ. τὸ δ᾽, ὡς ἔοικεν, ἐφάνη, εἰ πάντα κινεῖται, πᾶσα ἀπόκρισις, περὶ ὅτου ἄν τις ἀποκρίνηται, ὁμοίως ὀρθὴ εἶναι, οὕτω τ᾽ ἔχειν φάναι καὶ μὴ οὕτω, εἰ δὲ βούλει, γίγνεσθαι, ἵνα μὴ στήσωμεν αὐτοὺς τῷ λόγῳ.Θεόδωρος
ὀρθῶς λέγεις.Σωκράτης
πλήν γε, ὦ Θεόδωρε, ὅτι ‘οὕτω’ τε εἶπον καὶ ‘οὐχ οὕτω.’ δεῖ δὲ οὐδὲ τοῦτο τὸ ‘οὕτω’ λέγειν—οὐδὲ [183β] γὰρ ἂν ἔτι κινοῖτο τὸ ‘οὕτω’ —οὐδ᾽ αὖ ‘μὴ οὕτω’ — οὐδὲ γὰρ τοῦτο κίνησις—ἀλλά τιν᾽ ἄλλην φωνὴν θετέον τοῖς τὸν λόγον τοῦτον λέγουσιν, ὡς νῦν γε πρὸς τὴν αὑτῶν ὑπόθεσιν οὐκ ἔχουσι ῥήματα, εἰ μὴ ἄρα τὸ ‘οὐδ᾽ οὕτως’ μάλιστα δ᾽ οὕτως ἂν αὐτοῖς ἁρμόττοι, ἄπειρον λεγόμενον.Θεόδωρος
οἰκειοτάτη γοῦν διάλεκτος αὕτη αὐτοῖς.Σωκράτης
οὐκοῦν, ὦ Θεόδωρε, τοῦ τε σοῦ ἑταίρου ἀπηλλάγμεθα, καὶ οὔπω συγχωροῦμεν αὐτῷ πάντ᾽ ἄνδρα πάντων [183ξ] χρημάτων μέτρον εἶναι, ἂν μὴ φρόνιμός τις ᾖ: ἐπιστήμην τε αἴσθησιν οὐ συγχωρησόμεθα κατά γε τὴν τοῦ πάντα κινεῖσθαι μέθοδον, ἢ εἰ μή τί πως ἄλλως Θεαίτητος ὅδε λέγει.Θεόδωρος
ἄριστ᾽ εἴρηκας, ὦ Σώκρατες: τούτων γὰρ περανθέντων καὶ ἐμὲ ἔδει ἀπηλλάχθαι σοι ἀποκρινόμενον κατὰ τὰς συνθήκας, ἐπειδὴ τὸ περὶ τοῦ Πρωταγόρου λόγου τέλος σχοίη.Θεαίτητος
μὴ πρίν γ᾽ ἄν, ὦ Θεόδωρε, Σωκράτης τε καὶ σὺ [183δ] τοὺς φάσκοντας αὖ τὸ πᾶν ἑστάναι διέλθητε, ὥσπερ ἄρτι προύθεσθε.Θεόδωρος
νέος ὤν, ὦ Θεαίτητε, τοὺς πρεσβυτέρους ἀδικεῖν διδάσκεις ὁμολογίας παραβαίνοντας; ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως τῶν ἐπιλοίπων Σωκράτει δώσεις λόγον.Θεαίτητος
ἐάνπερ γε βούληται. ἥδιστα μεντἂν ἤκουσα περὶ ὧν λέγω.Θεόδωρος
‘Ἱππέας εἰς πεδίον’ προκαλῇ Σωκράτη εἰς λόγους προκαλούμενος: ἐρώτα οὖν καὶ ἀκούσῃ.Σωκράτης
ἀλλά μοι δοκῶ, ὦ Θεόδωρε, περί γε ὧν κελεύει [183ε] Θεαίτητος οὐ πείσεσθαι αὐτῷ.Θεόδωρος
τί δὴ οὖν οὐ πείσεσθαι;Σωκράτης
μέλισσον μὲν καὶ τοὺς ἄλλους, οἳ ἓν ἑστὸς λέγουσι τὸ πᾶν, αἰσχυνόμενος μὴ φορτικῶς σκοπῶμεν, ἧττον αἰσχύνομαι ἢ ἕνα ὄντα Παρμενίδην. Παρμενίδης δέ μοι φαίνεται, τὸ τοῦ Ὁμήρου, ‘αἰδοῖός τέ μοι’ εἶναι ἅμα ‘δεινός τε.’ συμπροσέμειξα γὰρ δὴ τῷ ἀνδρὶ πάνυ νέος πάνυ πρεσβύτῃ,
ἐοίκατε.Σωκράτης
καλὸν ἂν ἡμῖν συμβαίνοι τὸ ἐπανόρθωμα τῆς ἀποκρίσεως, προθυμηθεῖσιν ἀποδεῖξαι ὅτι πάντα κινεῖται, ἵνα δὴ ἐκείνη ἡ ἀπόκρισις ὀρθὴ φανῇ. τὸ δ᾽, ὡς ἔοικεν, ἐφάνη, εἰ πάντα κινεῖται, πᾶσα ἀπόκρισις, περὶ ὅτου ἄν τις ἀποκρίνηται, ὁμοίως ὀρθὴ εἶναι, οὕτω τ᾽ ἔχειν φάναι καὶ μὴ οὕτω, εἰ δὲ βούλει, γίγνεσθαι, ἵνα μὴ στήσωμεν αὐτοὺς τῷ λόγῳ.Θεόδωρος
ὀρθῶς λέγεις.Σωκράτης
πλήν γε, ὦ Θεόδωρε, ὅτι ‘οὕτω’ τε εἶπον καὶ ‘οὐχ οὕτω.’ δεῖ δὲ οὐδὲ τοῦτο τὸ ‘οὕτω’ λέγειν—οὐδὲ [183β] γὰρ ἂν ἔτι κινοῖτο τὸ ‘οὕτω’ —οὐδ᾽ αὖ ‘μὴ οὕτω’ — οὐδὲ γὰρ τοῦτο κίνησις—ἀλλά τιν᾽ ἄλλην φωνὴν θετέον τοῖς τὸν λόγον τοῦτον λέγουσιν, ὡς νῦν γε πρὸς τὴν αὑτῶν ὑπόθεσιν οὐκ ἔχουσι ῥήματα, εἰ μὴ ἄρα τὸ ‘οὐδ᾽ οὕτως’ μάλιστα δ᾽ οὕτως ἂν αὐτοῖς ἁρμόττοι, ἄπειρον λεγόμενον.Θεόδωρος
οἰκειοτάτη γοῦν διάλεκτος αὕτη αὐτοῖς.Σωκράτης
οὐκοῦν, ὦ Θεόδωρε, τοῦ τε σοῦ ἑταίρου ἀπηλλάγμεθα, καὶ οὔπω συγχωροῦμεν αὐτῷ πάντ᾽ ἄνδρα πάντων [183ξ] χρημάτων μέτρον εἶναι, ἂν μὴ φρόνιμός τις ᾖ: ἐπιστήμην τε αἴσθησιν οὐ συγχωρησόμεθα κατά γε τὴν τοῦ πάντα κινεῖσθαι μέθοδον, ἢ εἰ μή τί πως ἄλλως Θεαίτητος ὅδε λέγει.Θεόδωρος
ἄριστ᾽ εἴρηκας, ὦ Σώκρατες: τούτων γὰρ περανθέντων καὶ ἐμὲ ἔδει ἀπηλλάχθαι σοι ἀποκρινόμενον κατὰ τὰς συνθήκας, ἐπειδὴ τὸ περὶ τοῦ Πρωταγόρου λόγου τέλος σχοίη.Θεαίτητος
μὴ πρίν γ᾽ ἄν, ὦ Θεόδωρε, Σωκράτης τε καὶ σὺ [183δ] τοὺς φάσκοντας αὖ τὸ πᾶν ἑστάναι διέλθητε, ὥσπερ ἄρτι προύθεσθε.Θεόδωρος
νέος ὤν, ὦ Θεαίτητε, τοὺς πρεσβυτέρους ἀδικεῖν διδάσκεις ὁμολογίας παραβαίνοντας; ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως τῶν ἐπιλοίπων Σωκράτει δώσεις λόγον.Θεαίτητος
ἐάνπερ γε βούληται. ἥδιστα μεντἂν ἤκουσα περὶ ὧν λέγω.Θεόδωρος
‘Ἱππέας εἰς πεδίον’ προκαλῇ Σωκράτη εἰς λόγους προκαλούμενος: ἐρώτα οὖν καὶ ἀκούσῃ.Σωκράτης
ἀλλά μοι δοκῶ, ὦ Θεόδωρε, περί γε ὧν κελεύει [183ε] Θεαίτητος οὐ πείσεσθαι αὐτῷ.Θεόδωρος
τί δὴ οὖν οὐ πείσεσθαι;Σωκράτης
μέλισσον μὲν καὶ τοὺς ἄλλους, οἳ ἓν ἑστὸς λέγουσι τὸ πᾶν, αἰσχυνόμενος μὴ φορτικῶς σκοπῶμεν, ἧττον αἰσχύνομαι ἢ ἕνα ὄντα Παρμενίδην. Παρμενίδης δέ μοι φαίνεται, τὸ τοῦ Ὁμήρου, ‘αἰδοῖός τέ μοι’ εἶναι ἅμα ‘δεινός τε.’ συμπροσέμειξα γὰρ δὴ τῷ ἀνδρὶ πάνυ νέος πάνυ πρεσβύτῃ,
