I.perf., ītum, 4, v. a. bis, to divide into two parts, to bisect (as verb. finit. very rare; more freq. in part. and adv.): ver bipartitur, is divided (in respect to weather), Col. 11, 2, 36; so, “hiems bipertitur,” id. 11, 2, 5 Schneid. N. cr.—Mostly part. pass.: “bipartita divisio,” Varr. L. L. 5, § 17 Müll.: “genus bipartitum,” Cic. Top. 22, 85: “bipertiti Aethiopes,” Plin. 5, 8, 8, § 43: “ut faceres imperium bipartitum,” Vulg. Ecclus. 47, 23.—Hence, bĭpartītō (bĭpert- ), adv., in two parts or divisions, in two ways: “bipartito classem distribuere,” Cic. Fl. 14, 32; id. Phil. 10, 6, 13: signa inferre, to attack in two parties or divisions, Caes. B. G. 1, 25 Oud. N. cr.: “collocare insidias in silvis,” id. ib. 5, 32: “equites bipertito in eos emissi magnam caedem edidere,” Liv. 40, 32, 6: “secta bipartito cum mens discurrit utroque,” in two different directions, Ov. R. Am. 443.—With esse or fieri (cf. in Gr. δίχα εἶναι, γίγνεσθαι): “ibi in proximis villis ita bipartito fuerunt ut Tiberis inter eos et pons interesset,” Cic. Cat. 3, 2, 5 B. and K.: “id fit bipartito,” id. Inv. 2, 29, 86.
bĭ-partĭo (in MSS. also bĭ-pertĭo ), no