previous next
con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum , but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20,
I.a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).
II. In partic.
A. The sound of wrangling, the cry of altercation or contention: “ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant,Cic. Arch. 6, 12.—
B. An urgent, clamorous importunity: “epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui,Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.—
C. A loud, violent disapprobation or contradiction: “omnium vestrum,Cic. Ac. 2, 40, 125: “senatūs,id. Pis. 26, 63.— Most freq.,
D. Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populum ... cum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1: “cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu,id. ib. 10, 16, 1: “alicui convitium facere,id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.—
2. Of inanim. subjects: “aurium,censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1: “cave ne eosdem illos libellos ... convicio scazontes extorqueant,Plin. Ep. 5, 11, 2.—
III. Meton.
A. The object of reproach: “convitium tot me annos jam se pascere,Plaut. Merc. prol. 55.—
B. Of mockingbirds: “nemorum convicia, picae,Ov. M. 5, 676.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: