I. To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).
a. With personal objects: “quos modo culpavi,” Ov. M. 10, 581: “illum,” Quint. 8, 4, 23: “alium,” id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. —Pass.: “laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis,” Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: “cum ob id culparetur,” Suet. Caes. 72: “sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas,” id. Vesp. 16 init.: “num culpandus est qui coepit?” Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.—
b. With things as objects: “hoc (opp. laudare),” Plaut. Bacch. 3, 2, 13: “quod,” Ter. Eun. 2, 3, 96: “faciem deae,” Ov. M. 11, 322: “versus duros (with reprehendere inertes),” Hor. A. P. 446: “statuas,” Mart. 9, 60, 12: “modum praemii poenaeve,” Quint. 2, 4, 38: “factum ipsum,” Plin. Ep. 1, 8, 15: “plura culpanda sunt quam laudanda,” id. ib. 5, 8, 13.—
c. Absol.: “culpetne probetne,” Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda , ōrum, n., things deserving censure: “et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet,” Quint. 5, 11, 7.—
II. Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: “arbore nunc aquas Culpante, etc.,” Hor. C. 3, 1, 31; cf.: “agrorum infecunditatem,” Col. 1, prooem. § 1:“ culpantur frustra calami,” Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus , a, um, P. a.
A. Worthy of reproach, blamable: “Paris,” Verg. A. 2, 602: “culpatius esse arbitror,” Gell. 11, 7, 1.—
B. Corrupted, spoiled: “vinum,” Macr. S. 7, 6.