previous next
concursus , ūs, m. concurro.
B. In partic., absol., an uproar, tumult: “quem concursum in oppido factum putatis? quem clamorem?Cic. Verr. 2, 4, 23, § 52; cf. id. Sull. 5, 15: “quive coetu, concursu, turbā, seditione incendium fecerit,Paul. Sent. 5, 26, 3; Dig. 48, 6, 5 pr.—
II. A running or dashing together, a pressing, striking one upon another, an encountering, meeting; a concourse, etc.
A. Of corporeal objects.
b. Transf.
(α). Concursus omnium philosophorum sustinere, assaults, Cic. Ac. 2, 22, 70.—
(β). Jurid. t. t., an equal claim, joint heirship, Dig. 32, 80; 39, 2, 15; 7, 2, 1 fin.
B. Of abstr. objects, a meeting together, union, combination: “honestissimorum studiorum,Cic. Fin. 2, 34, 111: “calamitatum,id. Fam. 5, 13, 2 (corresp. with vis tempestatum): “ex rationis et firmamenti conflictione et quasi concursu quaestio exoritur,id. Part. Or. 30, 104.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: