previous next
importūnus (inp- ), a, um, adj. from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence,
I.unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
I. In gen. (rare): “num importunum tempus in tanto otio?Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum): “aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,Sall. J. 92, 7: “importuna locorum,Sil. 3, 540; cf.: “Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18: “vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,Sall. J. 3, 2.—
II. ln partic., pregn.
A. Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare): “quom illi inportunam tempestatem conciet,Plaut. Trin. 2, 3, 8: “neque alius importunior acutiorque morbus est,Cels. 4, 3: “pauperies,Hor. C. 3, 16, 37: “Caphareus,stormy, Ov. M. 14, 481.—
B. With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
2. Of things: “immanis atque importuna natura,Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8: “libidines,id. ib. 2, 4, 50, § “111: clades civitatis,id. Brut. 97, 332: “mors,Ov. Am. 3, 9, 19: “sitis famesque argenti,Hor. Ep. 1, 18, 23: “importuna atque audax argutia,Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē (inp- ), unsuitably, unseasonably; rudely, violently: “confidere suis testibus et importune insistere,Cic. Ac. 2, 25, 80: “repetere,Dig. 13, 6, 17: “immittere versum de Pyrrho,Gell. 10, 16, 18: “vexare civitates tyrannica crudelitate,Just. 42, 1.—Comp.: “insultare veritati,Lact. 5, 2. —Sup.: “facere,Gell. 20, 6, 14.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: