previous next
suspĭcor , ātus (
I.inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.).
(α). With acc. (rare): “id est, quod suspicabar,Plaut. Men. 5, 2, 24: “quid nunc suspicare aut invenis De illā?Ter. Heaut. 4, 1, 44: “quid homines suspicentur, videtis,Cic. Lael. 3, 12: “quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines,id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: “nihil mali suspicans,id. Clu. 9, 27: “res nefarias,id. Mil. 23, 63: “summum nefas suspicatus de uxore,Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: “ancillas meas,Plaut. As. 5, 2, 39: “puellam,App. M. 10, p. 250, 18.—
(γ). Absol.: “fuge suspicari (sc. me),Hor. C. 2, 4, 22.—
II. Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: