I.perf., ātum, 1, v. a. id., to make filthy, to befoul, defile (rare; syn.: polluo, contamino).
I. Lit.: “si quis fimo aliquem pertuderit, luto oblinierit, aquā spurcaverit,” Dig. 47, 11, 1: “vinum,” ib. 9, 2, 27: “ex istoc loco spurcatur nasum odore inlutili,” Plaut. Men. 1, 2, 57.—*
II. Trop.: “senectus Spurcata impuris moribus,” Cat. 108, 2.—P. a.: spurcātus , a, um, sup.: “helluo spurcatissimus,” most foul, Cic. Dom. 10, 25 B. and K.