I.“adduxti for adduxisti,” Ter. Heaut. 4, 6, 15; id. Eun. 4, 7, 24: “adduxe = adduxisse,” Plaut. Rud. 4, 4, 3), to lead to, to bring or convey to, draw to any place or to one's self (opp. abduco, q. v.; syn.: adfero, apporto, adveho, induco).
I. Lit.: “quaeso, quī possim animum bonum habere, qui te ad me adducam domum,” Plaut. Ps. 3, 2, 78: “ille alter venit, quem secum adduxit Parmenio,” Ter. Eun. 4, 4, 27; Afr. ap. Non. 174, 32: quos secum Mitylenis Cratippus adduxit, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 5: “Demetrius Epimachum secum adduxit,” Vitr. 10, 22, 262.—With ad: “ad lenam,” Plaut. As. 5, 2, 65; cf. id. Mil. 3, 1, 193: ad cenam, Lucil. ap. Non. 159, 25 (cf.: “abduxi ad cenam,” Ter. Heaut. 1, 2 9): “adduxit ea ad Adam,” Vulg. Gen. 2, 19; ib. Marc. 14, 53.—Or with a local adv.: “tu istos adduce intro,” Plaut. Poen. 5, 3, 54: “quia te adducturam huc dixeras eumpse non eampse,” id. Truc. 1, 2, 31; so Ter. And. 5, 3, 29: “adduc huc filium tuum,” Vulg. Luc. 9, 41. —
2. In gen., without regard to the access. idea of accompanying, to lead or bring a person or thing to a place, to take or conduct from one place to another (of living beings which have the power of motion, while affero is properly used of things: attuli hunc. Pseud. Quid? attulisti? Ca. Adduxi volui dicere, Plaut. Ps. 2, 4, 21).—So of conducting an army: “exercitum,” Cic. Att. 7, 9: “aquam,” to lead to, id. Cael. 14.—With in: “gentes feras in Italiam,” Cic. Att. 8, 11, 2; cf. Oud. ad Caes. B. G. 4, 22, and Auct. B. G. 8, 35: “in judicium adductus,” Cic. Rosc. Am. 10, 28: “adducta res in judicium est,” id. Off. 3, 16, 67; so id. Clu. 17.—With dat.: “puero nutricem adducit,” Ter. Hec. 5, 2, 4: “qui ex Gallia pueros venales isti adducebat,” Cic. Quint. 6.—Poet. with acc.: “Diae telluris ad oras applicor et dextris adducor litora remis,” Ov. M. 3, 598 (cf. advertor oras Scythicas, id. ib. 5, 649, and Rudd. II. p. 327): “adducere ad populum, i. e. in judicium populi vocare,” Cic. Agr. 2, 6.—Of a courtesan, to procure: “puero scorta,” Nep. Dion, 5: “paelicem,” Ov. Fast. 3, 483.—Poet. also of a place, which is, as it were, brought near. Thus Hor. in describing the attractions of his Sabine farm: dicas adductum propius frondere Tarentum, Ep. 1, 16, 11.—
B. Esp.
1. To bring a thing to a destined place by drawing or pulling, to draw or pull to one's self: “tormenta eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius,” Cic. Tusc. 2, 24: “adducto arcu,” Verg. A. 5, 507; so, “adducta sagitta,” id. ib. 9, 632: “utque volat moles, adducto concita nervo,” Ov. M. 8, 357: “adducta funibus arbor corruit,” id. ib. 775: “funem,” Caes. B. G. 3, 14: so Luc. 3, 700: “colla parvis lacertis,” Ov. M. 6, 625: “equos,” id. Fast. 6, 586.—Hence trop.: “habenas amicitiae,” to tighten, Cic. Lael. 13, 45; cf. Verg. A. 9, 632, and 1, 63.—
2. Of the skin or a part of the body, to draw up, wrinkle, contract: “adducit cutem macies,” wrinkles the skin, Ov. M. 3, 397: “sitis miseros adduxerat artus,” Verg. G. 3, 483; so, frontem (opp. remittere), to contract: “interrogavit, quae causa frontis tam adductae?” a brow so clouded? Quint. 10, 3, 13; so Sen. Benef. 1, 1.
II. Fig.
A. To bring a person or thing into a certain condition; with ad or in: “numquam animum quaesti gratiā ad malas adducam partīs,” Ter. Hec. 5, 3, 38: “rem adduci ad interregnum,” Cic. Att. 7, 9: “ad arbitrium alterius,” id. Fam. 5, 20: “ad suam auctoritatem,” id. Deiot. 10, 29: “numquam prius discessit, quam ad finem sermo esset adductus,” Nep. Ep. 3: “iambos ad umbilicum adducere,” Hor. Epod. 14, 8: “in discrimen extremum,” Cic. Phil. 6, 7; cf. Liv. 45, 8: “in summas angustias,” Cic. Quint. 5: “in invidiam falso crimine,” id. Off. 3, 20: “in necessitatem,” Liv. 8, 7: “vitam in extremum,” Tac. A. 14, 61.—
B. To bring or lead one to a certain act, feeling, or opinion; to prompt, induce, prevail upon, persuade, move, incite to it; with ad, in, or ut (very freq. and class., and for the most part in a good sense; while seducere and inducere denote instigating or seducing to something bad, Herz. Caes. B. G. 1, 3; “although there are exceptions, as the foll. examples show): ad misericordiam,” Ter. Heaut. 5, 2, 42: “ad nequitiem,” id. Ad. 3, 3, 4: “ad iracundiam, ad fletum,” Cic. Brut. 93, 322: “quae causa ad facinus adduxit,” id. Rosc. Am. 31: “in metum,” id. Mur. 24: “in summam exspectationem,” id. Tusc. 1, 17: “in spem,” id. Att. 2, 22: “in opinionem,” id. Fam. 1, 1: “in suspicionem alicui,” Nep. Hann. 7: “ad paenitentiam,” Vulg. Rom. 2, 4; ib. 10, 19.—With gerund: “ad suspicandum,” Cic. Pr. Cons. 16: “ad credendum,” Nep. Con. 3.—With ut: “adductus sum officio, fide, misericordia, etc., ut onus hoc laboris mihi suscipiendum putarem,” Cic. Verr. 1, 2: “nullo imbre, nullo frigore adduci, ut capite operto sit,” id. de Sen. 10: id. Cat. 1, 2; id. Fam. 3, 9; 6, 10, etc.; Caes. B. G. 6, 12; Liv. 4, 49 al.—And absol. in pass.: “quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi,” Cic. Verr. 1, 3: “his rebus adducti,” being induced, Caes. B. G. 1, 3; 6, 10.—With quin: “adduci nequeo quin existimem,” Suet. Tib. 21.—With inf.: facilius adducor ferre humana humanitus, Afr. ap. Non. 514, 20.—
C. Adducor with inf., or with ut and subj. = adducor ad credendum, πείθομαι, to be induced to believe: “ego non adducor, quemquam bonum ullam salutem putare mihi tanti fuisse,” Cic. Att. 11, 16: “ut jam videar adduci, hanc quoque, quae te procrearit, esse patriam,” id. Leg. 2, 3: “illud adduci vix possum, ut ... videantur,” id. Fin. 1, 5, 14; id. ib. 4, 20, 55; Lucr. 5, 1341.—Hence, adductus , a, um, P. a.
A. Drawn tight, stretched, strained, contracted.—Trop.: “vultus,” Suet. Tib. 68: “frons in supercilia adductior,” Capitol. Ver. 10; cf. Plin. Ep. 1, 16.—Hence,
C. Of character, strict, serious, severe: “modo familiaritate juvenili Nero et rursus adductus, quasi seria consociaret,” Tac. A. 14, 4: “adductum et quasi virile servitium,” id. ib. 12, 7: “vis pressior et adductior,” Plin. Ep. 1, 16.—Sup. not used.—Adv. only in comp. adductĭus ,
1. More tightly: “adductius contorquere jacula,” Aus. Grat. Act. 27.—