I. Worthy of admiration, admirable, wonderful: “admirabilis in dicendo vir,” Cic. de Or. 1, 2: “O clementiam admirabilem,” id. Lig. 2, 6: “gravitatem atque constantiam,” id. Phil. 13, 41: “scientia,” id. ib. 9, 10.— “Ironically: o admirabilem impudentiam, audaciam, temeritatem,” Cic. Phil. 3, 7, 18; so, “o admirabilior oratio,” id. Or. 35: “magnitudo pop. R. admirabilior adversis rebus quam secundis,” Liv. 22, 37: “admirabilem licentiam,” Cic. Fat. 16: “quam admirabile est nomen,” Vulg. Psa. 8, 2: “de tenebris vos vocavit in admirabile lumen suum,” ib. 1 Pet. 2, 9.—
II. That produces wonder, wonderful, astonishing, strange, rare, paradoxical: haec παράδοξα ili, nos admirabilia dicamus, Cic. Fin. 4, 27; cf. “id. Par. praef. and Par. 4: admirabile genus (causae), a quo alienatus est animus eorum qui audituri sunt,” id. Inv. 1, 15, 20: “concursus,” id. ib. 10, 7: “gloria,” id. ib. 3, 26.—Comp.: “non esse admirabilius Romanos Graeciā pelli quam Hannibalem Italiā pulsum esse,” Liv. 42, 50; also Flor. 4, 2, 47.—Sup. not used.—Adv.: admīrābĭlĭter (only in the posit.).
2. Paradoxically, strangely, παραδόξως, Cic. Tusc. 4, 16 fin.