I. An occurrence, accident, event; fortune, fate, lot (rare but class.): “mihi a peritis in Asia praedictum est, fore eos eventus rerum qui acciderunt,” Cic. Div. 1, 28: “in incerto reliqui temporis eventu,” id. Quint. 26, 83; Tac. Agr. 22; id. A. 2, 26: “maerere hoc ejus (sc. Scipionis) eventu, vereor ne invidi magis quam amici sit,” Cic. Lael. 4, 14: “militum,” Liv. 7, 26; cf. id. 7, 8; 8, 7 al.: “navium suarum,” Caes. B. G. 4, 31: “patriae,” Liv. 33, 48 et saep.: “quid reliquis acciderit, qui quosque eventus exciperent,” Caes. B. C. 1, 21 fin.; cf. id. ib. 2, 5 fin.—Far more freq.,
II. The (lucky or unlucky) issue, consequence, result of an action (for syn. cf.: eventum, exitus, successus), in sing. and plur.: “eventus est alicujus exitus negotii,” Cic. Inv. 1, 28, 42: “in rebus magnis memoriaque dignis consilia primum, deinde acta, postea eventus exspectantur,” id. de Or. 2, 15, 63: etiam amplissimorum virorum consilia ex eventu, non ex voluntate a plerisque probari solent, Balbus et Oppius ap. Cic. Att. 9, 7 A: “sceleris est poena tristis, et praeter eos eventus, qui sequuntur, per se ipsa maxima est,” Cic. Leg. 2, 17, 43 et saep.: semper ad eventum festinat (poëta), to the end, issue, event, Hor. A. P. 148: “interim rei eventum experiri,” Caes. B. G. 3, 3 fin.; so with gen.: “belli,” id. ib. 6, 42, 1; id. B. C. 1, 53 fin.; 2, 32, 10: “pugnae,” id. B. G. 7, 49 fin.: “ejus diei,” id. B. C. 3, 96, 1: “orationis,” Cic. de Or. 1, 26, 120: “dicendi,” id. ib. 1, 27, 123 et saep.— “Prov.: eventus docet ... stultorum iste magister est,” Liv. 22, 39.—