I.to thunder (class.).
I. Lit.: “partibus intonuit caeli Pater ipse sinistris, Cic. poët. Div. 1, 47, 106: cum deus intonuit,” Ov. Tr. 5, 14, 27: “intonuere poli,” Verg. A. 1, 90: “pater omnipotens ter intonuit,” id. ib. 7, 142; “9, 361: deus majestatis intonuit,” Vulg. Psa. 28, 3 et saep.—Impers.: “intonuit laevum,” Verg. A. 2, 693; Ov. M. 14, 542.—
B. Transf., to make a noise, resound: “et clipeum super intonat ingens,” Verg. A. 9, 709: “concussa arma intonuere,” Sil. 2, 213: “unus praecipue servus tam valde intonuit, ut,” Petr. 78: “ingenti latratu canis,” Plin. 8, 40, 61, § 142: “Eurus Intonat Aegaeo,” Val. Fl. 2, 365.—
2. Pregn., to bring down with a thundering sound: “clavam superne intonat,” Val. Fl. 3, 169; cf.: “Eois intonata fluctibus hiems,” Hor. Epod. 2, 51.—
II. Trop., to cry out vehemently; to thunder forth: “hesternā contione intonuit vox perniciosa tribuni,” Cic. Mur. 38, 81: “exsurgit atque intonat ore,” Verg. A. 6, 607: “intonet horrendum,” Juv. 6, 485: “cum haec intonuisset plenus irae,” Liv. 3, 48: “minas,” Ov. Am. 1, 7, 46; Prop. 2, 1, 40: “silvae intonuere,” Verg. A. 7, 515; Ov. F. 4, 267. —Poet.: (Fortuna) simul intonuit, proxima quaeque fugat, has threatened, Ov. P. 2, 3, 24: “armis urbi,” Sil. 14, 298.