I.gen. nostrōrum and nostrārum, for nostrum: “nemo nostrorum,” Plaut. Poen. 4, 2, 39: “nostrarum quisquam,” Ter. Eun. 4, 4, 11) [cf. Sanscr. nāu; Gr. νῶϊ], we: “nos, nos, dico aperte, consules desumus,” Cic. Cat. 1, 1, 5.—It is frequently used instead of ego: “nos ... habemus,” Cic. Fam. 1, 1, 4; Juv. 1, 15: “nos patriam fugimus,” Verg. E. 1, 4.— Instead of the gen. poss. noster is commonly used. But: “impedis et ais "habe meam rationem." Habe nostrum,” Cic. Att. 7, 9, 4.— “So, freq. with omnium: communis nostrum omnium patria,” Cic. Fl. 2, 5: “communem omnium nostrum condicionem miserari,” id. Mur. 27, 55: “praesens omnium nostrum fortuna,” Liv. 25, 38, 2; 21, 43, 18.—The gen. obj. is usually nostri, rarely nostrum: “nil nostri miserere?” Verg. E. 2, 7: “memoria nostri tua,” Cic. Fam. 12, 17, 1: “amor nostri,” id. ib. 5, 12, 3: “nostri cupidine captus,” Ov. M. 13, 762: “vale, nostri memor,” Juv. 3, 318.—Gen. part. nearly always nostrum: “quem enim nostrum,” Cic. Fam. 5, 12, 5: “domus utriusque nostrum,” id. Q. Fr. 2, 4, 2: “Fabio amantissimo utriusque nostrum,” id. Att. 8, 12, 1. —Plur. with sing. predic.: “absente nobis for absente me,” Ter. Eun. 4, 3, 7: “nobis merenti,” Tib. 3, 6, 55: “insperanti nobis,” Cato, 107, 5 sq.—It often takes the suffix -met, Hor. S. 1, 3, 67; 1, 10, 56.
nōs , nostrum, etc., the plur. of ego, q. v. (