I.to send forward or before, to despatch in advance.
I. Lit. (class.): “a portu me praemisisti domum,” Plaut. Am. 2, 1, 55: “nuntium,” id. Truc. 2, 4, 58: “legiones in Hispaniam,” Caes. B. C. 1, 39: “legatum ad flumen,” Sall. J. 52, 5: “petebant uti ad eos equites praemitteret, sc. nuntios,” Caes. B. G. 4, 11; 7, 10, 3; id. B. C. 2, 20, 6: “edictum,” id. ib. 2, 19, 1; Liv. 35, 24, 3; Tac. H. 2, 63: “odiosas litteras,” Cic. Att. 10, 8, 8: “hunc Acheruntem praemittam prius,” Plaut. Cas. 2, 8, 12.—
B. Transf., in gen., to set before or in front: “ficetis caprificus praemittitur,” Plin. 15, 19, 21, § 80 (dub.; al. permittitur).—
II. Trop., to send out in advance (post-Aug.): “cervicem gladio caesim graviter percussit, praemissā voce: Hoc age,” saying first, Suet. Calig. 58: “postquam haec favorabili oratione praemisit,” Tac. Am. 12, 6: “cogitationes in longinqua praemittimus,” send our thoughts into the distance, Sen. Ep. 5, 7.—Hence, praemissa , ōrum, n., things sent in advance, the first - fruits, = primitiae (postAug.), Plin. 12, 1, 2, § 5.