a. c. inf.,
I. c. pres., aor. inf., so as to “ἔστα σὺν Ἀχιλλεῖ μόνος — ὥστ᾽ ἔμφρονι δεῖξαι μαθεῖν Πατρόκλου βιατὰν νόον” O. 9.74 “οὐκ ἀνδριαντοποιός εἰμ̓, ὥστ᾽ ἐλινύσοντα ἐργάζεσθαι ἀγάλματ̓” N. 5.1 “εἰ δὲ Θεμίστιον ἵκεις ὥστ᾽ ἀείδειν, μηκέτι ῥίγει” N. 5.50
II. c. fut. inf., after vb. of commanding, (Goodwin, M & T, § 558.) “κατένευσέν τέ οἱ — ὥστ᾽ ἐν τάχει — τινὰ Νηρείδων πράξειν ἄκοιτιν” N. 5.35
b. introducing simile, (Boeckh, Schr. altered all exx. of this usage to “ὥτε” (“ὧτε” Boeckh), v. Schr., Proll. 2. § 83, “Σ” N. 6.45c: but “ὥστε” is preserved on papyrus N. 6.28, fr. 215. 7.) [“ὥστε” (codd.: “ὧτε” Boeckh.) O. 10.86 “ὥστε” (“ὥσπερ” v. l.) P. 1.91 “ὥστε” (unus cod.: om. rell.: “ὥτε” Bergk) P. 4.64 “ὥστε” (“ὥτε” v. l.) P. 10.54 “ὥσθ̓” (“ὥθ̓” cod. alter) N. 7.93 “ωστ̓” (“Π”: “ὥτ̓” codd.) N. 6.28] “ἔστι μοι πατρίδ᾽ ἀρχαίαν κτενὶ Πιερίδ[ων̣ ὥ]στε χαίταν παρθένου ξανθ”[ (supp. Lobel: fort. in “ὥτε” corrigendum) fr. 215. 7.
