Göngu-Hrólfs saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þat var einn morgun snemma, at Hrólfr gekk í skemmu þá, er Vilhjálmr svaf í, gekk at sænginni ok mælti: "Nú er svá komit, Vilhjálmr, at þú ert orðinn konungs mágr, en ek hefi þjónat þér allan tíma. Segi ek þér nú upp mína þjónustu ok lausan allan okkarn skilmála. Máttu nú vel láta líka þér, at vit skiljum svá búnir. Virði ek meir til þess drengskap minn en þína tilgerð." Gekk Hrólfr síðan burt, en Vilhjálmr varð mjök hvimsa við. Gyða spyrr, hví Hrólfr færi burt svá skjótt eða fyrir hverja sök hann færi þvílíkum orðum um. Vilhjálmr segir: "Þat er hans náttúra, at hann vill hvergi vera í sama stað meira en mánuð eða tvá, ef hann réði, en ek hefi lengi haldit honum hræddum. Nú er þat til þrautar, at sá hefir verr, er hans þjónustu hefir, því at honum er allt illa gefit. Er hann bæði þjófr ok illmenni, en eigi veit ek, hvárt ek nenni at láta drepa hann hér í ókunnu landi, en þó mun hann skjótt birta, hverr maðr hann er, ok mun hann þeim illa launa, er bezt gerir til hans." Skildu þau nú talit. Leið veizlan vel fram. Svá er sagt, at lið þat, er undan komst af her Sóta, sigldi heim í Tattararíki, ok höfðu fengit mikinn mannskaða. Þótti Menelaus konungi þeira ferð ill orðin, ok varð svá búit at vera. Snemma um várit kómu þeir Sörkvir ok Brynjólfr af Jötunheimum ok færðu Eireki konungi marga fáséna gripi. Höfðu þeir Grímr átt margar orrostur ok fengit jafnan sigr. Hrólfr var með konungs hirð, ok var fátt með þeim öllum Sörkvi, Brynjólfi ok Vilhjálmi. En vel kom Hrólfr sér við sessunaut sinn, því at hann gaf jafnan silfr á báðar hendr, en engum gerði hann gott, meðan hann var hjá Vilhjálmi. Sá var nú inn þriði vetr, er konungsdóttir átti at fá mann til burtreiðar við Sörkvi, ok hugsaði Eirekr konungr nú til sín ok þótti sem konungsdóttir mundi engan mann fá.