This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
En þeir Sturlaugr sigla nú í haf. Ekki er nú getit
um ferðir þeira fyrr en þeir koma við Vermaland,
lögðu at landi ok spurðu tíðenda. Þeim var sagt, at
Hringr jarl var farinn ór landi til Svíþjóðar. Síðan fara
þeir á fund Haralds konungs, kómu í höll ok gengu
fyrir konung ok kvöddu hann. Sturlaugr stóð fyrir konungi
ok helt á úrarhorni. Konungr sat í hásæti sínu,
bólginn af reiði, svá at hann mátti eigi orð mæla. Sturlaugr
segir: "Nú em ek aptr kominn, konungr, ór
þessari sendiför, þó at þú ætlaðir eigi, ok skaltu þat
sanna ok tak hér við horni því, er ek fer með." Konungr
svarar engu ok helt at sér höndum. Sturlaugr
kastar þá horninu á nasir konungi, svá at þegar stökk
blóð ór nösum hans ok brotnuðu fjórar tennr ór höfði
honum. Eptir þetta fór Sturlaugr austr til Svíþjóðar ok
fann þar Hring, mág sinn, ok Ásu, konu sína, ok föður
sinn. Í þann tíð var sá konungr í Svíaríki, er Ingifreyr
hét. Sturlaugr tók landvörn fyrir ríki hans ok þeir fóstbræðr
allir ok herjuðu víða um lönd ok fengu jafnan
sigr, hvar þeir kómu, ok gekk þetta tólf vetr. Þá gaf
Ingifreyr konungr Sturlaugi konungs nafn ok mikit
ríki þar með sér, en þeir fóstbræðr höfðu landvörn.