5. ad Antonium Baldracanum
Baldracane, AganippidumCustos sancte, quid est tam meritum optime
De teque et patria senem
Et, quas saecula amant, perdere turpiter
5Artes ingenii impigri?
Cur non flere die, non venientibus
Astris desinis aureis,
Et Manes lacrimis sollicitas patris?
Non est, crede mihi, ut putas,
10Baldracane, pium de superum queri
Decreto neque debitam
Naturae atque deo sortem animantibus
Cunctis ferre modestius:
An tu, tantus homo, vel sapientiae
15Doctrinaeque putas tuae
Nulla quaerere ope rem reparabilem,
Vel non foeminei ingeni
Absumi misere fletibus improbis?
Vixit pene dies Pyli
20Felix, sive genus nobile respicis,
Seu casti sociam tori,
Seu, quos rara solet sors dare fortibus,
Dignos se patre liberos.
Nam quid tot memorem principibus fidem
25Laudatam atque animi integri
Dotes saecla super degenerantia
Aetatis male masculae?
Nunc, conviva velut, quod fuerat super
Mortali genio satur
30Vitae, si revolat patrium ad aethera,
Nil hic, non modo quod fleas,
Sed cur non potius iudice gaudeas
Aequo, qualis Olympiae
Olim victor, ubi, pulvere strenuo
35Decurso spatii sacri,
Laetus fronde comam pressit amabili.
