I.the condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness: “alacritas rei publicae defendendae,” Cic. Phil. 4, 1: “mirā sum alacritate ad litigandum,” Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3: “alacritas studiumque pugnandi,” Caes. B. G. 1, 46: “animi incitatio atque alacritas,” id. B. C. 3, 92: “alacritas animae suae,” Vulg. Eccli. 45, 29: “finem orationis ingens alacritas consecuta est,” Tac. Agr. 35: “(naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem,” id. A. 2, 6.—Of animals: “canum in venando,” Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy: “inanis alacritas, id est laetitia gestiens,” Cic. Tusc. 4, 16, 36: “vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine,” id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something: “clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus,” Liv. 2, 10 med.—* In plur.: “vigores quidam mentium et alacritates,” Gell. 19, 12, 4.
ălăcrĭtas , ātis, f. alacer,