I. Lit., any indication or action regarded as a foreboding, a foreboding, prognostic, sign, token, omen (class.; cf. “prodigium): di te deaeque omnes faxint cum istoc omine,” with your forebodings, Plaut. Most. 2, 2, 33: “neque solum deorum voces Pythagoraei observaverunt, sed etiam hominum, quae vocant omina,” Cic. Div. 1, 45. 102: “ea quae divina testimonia vocant, ex responsis, oraculis, ominibus,” Quint. 5, 7, 35: mi pater, inquit (filiola L. Pauli), Persa (catellus) periit. Tum ille Accipio, inquit, mea filia, omen, I take it as a good omen (of a victory over king Perses), Cic. Div. 1, 46, 103: “ingens omen magni triumphi,” Juv. 4, 125: “qui discedens mecum ita locutus est, ut ejus oratio omen fati videretur,” Cic. Phil. 9, 4, 9: “quibus Antonius (o di immortales, avertite et detestamini, quaeso hoc omen!) urbem se divisurum esse promisit,” id. ib. 4, 4, 10; cf.: “atque hoc quidem detestabile omen avertat Juppiter,” id. ib. 11, 5, 11; id. Div. 2, 40, 83: “exire malis ominibus,” id. Sest. 33, 72: “quam (rem) tu ipse ominibus optimis prosequeris,” id. Fam. 3, 12, 2: cum bonis ominibus incipere, Liv. praef. fin.: “i secundo omine,” go in God's name, good luck attend you, Hor. C. 3, 11, 50: “impios parrae recinentis omen Ducat,” id. ib. 3, 27, 1: “(Mater juvenem) Votis, ominibus et precibus vocat,” id. ib. 4, 5, 13: “quod di prius omen in ipsum convertant,” Verg. A. 2, 190: “quod acceperunt pro omine,” Vulg. 3 Reg. 20, 33.—
II. Transf.
A. A solemn assurance. condition. eā lege atque omine, ut, etc., Ter. And. 1, 2, 29.—
B. A solemn usage: “hic sceptra accipere et primos attollere fasces Regibus omen erat,” Verg. A. 7, 174.—
C. Prima omina = nuptiae, as accompanied with auspices, Verg. A. 1, 346; cf.: “Contineant nobis omina prima fidem,” Prop. 3, 20, 24 (4, 20, 14 M.).