previous next
in-fāmo , āvi, ātum, 1, v. a. infamis,
I.to bring into ill repute, to brand with infamy, to disgrace, dishonor, defame (rare but class.).
I. Lit.: “ut tua moderatio et gravitas aliorum infamet injuriam,Cic. Fam. 9, 12: Juppiter infamat seque suamque domum, Prop. 3, 11, 28 (4, 10, 28 M.): “hunc infamatum,branded, Nep. Alc. 11: “infamata dea,ill-famed, ill-renowned, Ov. M. 14, 446: “Acheloön,Stat. Th. 7, 416: “suspecti testes, quos vitae humilitas infamaverit,Paul. Sent. 5, 15, 1.—
II. Transf., to blame, accuse, charge (post-Aug.): “aliquem temeritatis,Sen. Ep. 22: “infamandae rei causa,Liv. 40, 7, 8: “fidem,Quint. 10, 1, 74.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: