I.to put, place, lay, or set between or among, to interpose, insert between.
I. Lit.
A. Of place, constr. with acc. and dat., or inter with acc.: “equitatus praesidia levis armaturae,” Hirt. B. G. 8, 17; 13; 19: “vestibus interponi eam (herbam) gratissimum,” Plin. 21, 6, 20, § 43: “ubi spatium inter muros ... pilae interponuntur,” Caes. B. C. 2, 15: “inter eos levis armaturae Numidas,” Hirt. B. Afr. 13: “uti levis armatura interjecta inter equites suos interponeretur,” id. ib. 20: “sulcos,” Cato, R. R. 33, 3: “ne interpositi quidem elephanti militem deterrebant,” Liv. 37, 42: “lateri vinculum lapides sunt, quos interposuere, ut, etc.,” Curt. 8, 10, 25.—
B. Esp.
1. To insert, interpose, introduce.—Of time: “intercalariis mensibus interpositis,” Liv. 1, 19, 6; cf.: “inediam unius diei per singulos menses,” Suet. Vesp. 20.—Of musical notes: “iis sonis quos interposuerant, inserunt alios,” Quint. 12, 10, 68.—Of words or language: “ne inquam et inquit saepius interponeretur,” Cic. Lael. 1: “hoc loco libet interponere ... quantae, etc.,” Nep. Pelop. 3, 1: subinde interponenti precibus, quid respondebo, etc., Quint. 6, 3, 64: “paucis interpositis versibus,” Cic. Div. 1, 57, 131: “aliquid,” Quint. 2, 4, 12: “verbum ullum,” Cic. Quint. 4, 15; so, “querelas,” id. Q. Fr. 2, 3, 1: “meam sententiam,” Quint. 5 prooem. 3. — “Of a letter in a word: quibusdam (verbis litteram),” Quint. 1, 5, 17.—Of a foot in verse: “quibusdam (iambus) interpositus,” id. 10, 1, 96.—
2. Of time, to let pass, permit to elapse, leave an interval: “spatium ad recreandos animos,” Caes. B. C. 3, 74: “ejus rei causa moram interponi arbitrabatur,” id. B. G. 4, 9, fin.: “tridui mora interposita,” after a delay of, id. ib. 4, 11; id. B. C. 1, 64; 3, 12; 75: “nullam moram,” Cic. Phil. 6, 1, 2: “nullam moram, quin, etc.,” id. Ac. 1, 1: “spatio interposito,” some time after, id. Clu. 2, 5; Liv. 5, 5, 10: “diebus aliquot interpositis,” Varr. R. R. 3, 9: “tempore interposito,” Suet. Tib. 9; cf. id. Claud. 26; Plin. 25, 8, 49, § 88: “hac interposita nocte,” Liv. 44, 39.—
3. To mingle: “frigidam (cibis),” to drink cold water while eating, Plin. 28, 4, 14, § 55; cf.: “condimentis cuminum,” to mix with, id. 20, 15, 58, § 153.—
C. With personal objects, to introduce among, admit among, bring into, to bring into a feast, a society, among associates, etc.: “quam sancta sit societas civium, dis immortalibus interpositis, etc.,” Cic. Leg. 2, 7, 16: “aliquem convivio,” Suet. Claud. 39: “legatos familiaribus,” id. Ner. 22. —
II. Trop., to interpose, introduce, put in the way, put forward.
A. In gen., as a hinderance, interference, reason, or pretext: “Lentulus provinciam, quam sorte habebat, interposita religione, deposuit,” Cic. Pis. 21, 50: “neque ulla belli suspicione interposita,” Caes. B. G. 4, 32: “nulla interposita dubitatione,” id. ib. 7, 40; Hirt. B. G. 8, 48; 52: “interposita pactione,” Just. 7, 6, 5: “offensione aliqua interposita,” Cic. Phil. 2, 4: “nec colloquium interposita causa tolli volebat,” Caes. B. G. 1, 42; Hirt. B. Alex. 70: “causam interponens collegas exspectare,” Nep. Them. 7, 2: “postulata haec ab eo interposita esse, quominus, etc.,” Cic. Att. 7, 15, 3: “operam, studium, laborem pro sociis,” id. Div. in Caecin. 19.—
B. Esp.
1. Of a judgment, decree, edict, oath, etc.: “jurejurando interposito,” Liv. 34, 25, 7; Suet. Caes. 85: “jus eo die se non dicturum, neque decretum interpositurum,” Liv. 3, 46, 3: “ad decreta interponenda pecuniam occipere,” Cic. Verr. 2, 2, 48, § 119; Suet. Tib. 33: “judicium suum,” Cic. Div. 2, 72, 150: “poenas compromissaque,” Cic. Verr. 2, 2, 27, § 66: “exceptionem actioni,” Dig. 44, 1, 2: “intercessionem suam (of a tribune of the people),” Val. Max. 6, 1, 10: “tutor interponit auctoritatem suam,” gives his authorization, Gai. Inst. 1, 190. —
2. Fidem interponere, to pledge one's word or credit: “fidem suam in eam rem,” Caes. B. G. 5, 36, 2: “fidem reliquis interponere, jusjurandum poscere, ut, etc.,” id. ib. 5, 6, 6: “fidem suam in re omni,” Hirt. B. Alex. 63: “omni interposita fide,” Caes. B. C. 3, 86: “ut in eam rem fidem suam, si quid opus esse putaret, interponeret,” Cic. Rosc. Am. 39, 114; cf.: “sponsio interponeretur,” Liv. 9, 9.—
3. Se interponere (in aliquid, or alicui rei; also with quominus or absol.), to interfere, intermeddle, engage in, set one's self in the way: “si te in istam pacificationem non interponis,” Cic. Fam. 10, 27, 2: “bello se,” Liv. 35, 48: “num ego me non interpono Romanis,” Just. 3, 10, 11: “num quem putas posse reperiri, qui se interponat, quominus, etc.?” Cic. Vatin. 15: “quid enim me interponerem audaciae tuae?” expose myself, id. Phil. 2, 4, 19: “ni tribuni plebis interposuissent se,” Liv. 27, 6: tu vero, quod voles, facies; “me nihil interpono,” Cic. Q. Fr. 3, 4, 5.— Rarely, to interfere, interpose in behalf of any one: “semper se interposuit,” Nep. Att. 2, 4; 9, 5: “Qui me mediis interposuerim Caesaris scriptis, i.e. by writing a continuation,” Hirt. B. G. 8 praef.