previous next
rĕd-argŭo , ŭi, 3, v. a.,
I.to disprove, refute, confute, contradict (class.; syn.: refello, refuto).
(α). With acc.: “nosque ipsos redargui refellique patiamur,Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, “aliquem,id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; “opp. probare,Cic. de Or. 2, 72, 293; so, “orationem (opp. convinci),id. Univ. 3: “contraria,id. Part. 9, 33: “crimen,Quint. 11, 1, 9: “famosos libellos,Suet. Aug. 55. — “Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem,Cic. N. D. 3, 36: “inconstantiam tuam,id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.— *
(γ). With gen., to convict of, prove guilty of: “nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus,Lact. 3, 1, 15; cf.: “redarguti a lege quasi transgressores,Vulg. Jacob. 2, 9. —
(δ). Absol.: poterat autem inpune; “quis enim redargueret?Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: