I.gen. plur. adfinitatium, Just. 17, 3), the state or condition of adfinis.
I. Relationship or alliance by marriage, esp. between a father and son-in-law, Ter. And. 1, 5, 12 Ruhnk. (cf. affinis): “adstringere inter aliquos,” Plaut. Trin. 3, 2, 73: “effugere,” Ter. And. 1, 5, 12; so id. Hec. 4, 4, 101: “caritas generis humani serpit sensim foras, cognationibus primum, tum adfinitatibus, deinde amicitiis, post vicinitatibus,” Cic. Fin. 5, 23, 68: “adfinitate se devincire cum aliquo,” id. Brut. 26: “cum aliquo adfinitate conjungi,” Nep. Paus. 2, 3: “in adfinitatem alicujus pervenire,” id. Att. 19, 1: “contrahere,” Vell. 2, 44: “facere inter aliquos,” id. 2, 65: “jungere cum aliquo,” Liv. 1, 1: “adfinitate conjunctus,” allied by marriage, Suet. Ner. 35: “in adfinitatis jura succedit,” Just. 7, 3.—Meton., the persons so related, like kindred in Engl.: “patriam deseras, cognatos, adfinitatem, amicos,” Plaut. Trin. 3, 2, 75.—
II. Fig., relationship, affinity, union, connection (rare), Varr. R. R. 1, 16: “litterarum,” Quint. 1, 6, 24: per adfinitatem litterarum, qui φώρ Graece, Latine fur est, Gell. 1, 18, 5: “tanta est adfinitas corporibus hominum mentibusque,” id. 4, 13, 4.