I.to make a matter of reproach, to cast in the teeth, to accuse of any thing; also to charge, upbraid, reproach a person with something (syn. obicere); constr. aliquid in aliqua re or alicui (class.): “mos numquam fuit patri, ut exprobraret quod bonis faceret boni,” Plaut. Am. prol. 47: “odiosum sane genus hominum officia exprobrantium, etc.,” Cic. Lael. 20, 71: “virtutem suam in Philippi bello,” Liv. 37, 49, 2: “suam quisque militiam,” id. 2, 23, 11: “vera,” Tac. A. 1, 44: “num casus bellicos tibi exprobrare aut obicere videor?” to charge you with, Cic. Verr. 2, 5, 50, § 132: “vitia adversariis (al. in adversariis),” id. de Or. 2, 75, 305: “fugam trepido amico,” Ov. M. 13, 69: “alicui de muliere,” Nep. Epam. 5.—With an object-clause: “pergin' servum me exprobrare esse?” Plaut. Capt. 3, 4, 59; so Liv. 2, 29, 6: “quid exprobras bene quod fecisti,” why make a fuss about, Plaut. Trin. 2, 2, 37. —Absol.: “quor exprobras?” Plaut. Most. 1, 3, 143 sq.: “eadem verba mutata pronuntiatione indicant, affirmant, exprobrant,” Quint. 11, 3, 176: “est gratus jocus, qui minus exprobrat, quam potest,” id. 6, 3, 94; 11, 3, 92; cf. id. 11, 3, 94.
ex-prō^bro , āvi, ātum, 1, v. a. probrum,