I.v. freq. act. [canto; cf. Varr. L. L. 6, 7, § 75 Müll.; 8, 33, § 119], to sing or play often or repeatedly (rare): “ut habeas quīcum cantites,” Ter. Ad. 4, 7, 32: “carmina in epulis esse cantitata a singulis convivis de clarorum virorum laudibus,” Cic. Brut. 19, 75 (cf. cano, II. B.); Suet. Ner. 39: “dulce cantitant aves,” App. M. 6, p. 175.
cantĭto , āvi, ātum, 1,