previous next
pĕcūlĭāris , e, adj. peculium,
I.of or relating to private property.
I. Lit.: “peculiaris causa,concerning property, Dig. 41, 2, 44: “peculiari nomine,on account of property, ib. 14, 12, 16.—
II. Transf.
A. One's own, belonging to one (cf. proprius): “etiam opilio, qui pascit alienas oves, aliquam habet peculiarem,Plaut. As. 3, 1, 36: “ovem tibi dabo peculiarem,id. Merc. 3, 1, 27: “ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat,Varr. R. R. 1, 17: “aedes,Dig. 15, 1, 22; 23: “nummi,ib. 12, 1, 31: “vinum,ib. 33, 6, 9: “vectigalibus peculiares servos praeposuit,belonging to him, his own, Suet. Caes. 76: prolatos manu sua e peculiaribus loculis suis id. Galb. 12.—
C. Singular, particular, extraordinary, peculiar (post-Aug.): “peculiari merito,Suet. Vit. 4: “peculiare munus,Just. 36, 4, 3.—Adv.: pĕcūlĭārĭ-ter .
A. As private property: “quaedam etiam ignorantes possidemus, id est quae servi peculiariter paraverunt,Dig. 41, 2, 3; 20, 6, 8.—
B. Especially, particularly, peculiarly: “folia peculiariter cruribus vitiosis utilia,Plin. 26, 8, 33, § 50: “medicinae peculiariter curiosus,id. 25, 2, 3, § 7; Quint. 1, 2, 16; 11, 3, 130; 8, 2, 8 (but in Plin. 36, 20, 37, § 145, the correct read. is peculiaris, not peculiarius; v Sillig ad h. l.).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: