I.an assent, agreement, approbation, applause (esp. in rhetor. and philos. lang.; “beyond this sphere assensus is more usu.): orationis genus exile nec satis populari adsensioni accommodatum,” Cic. Brut. 30, 114; id. Inv. 1, 31, 51: “crebrae adsensiones, multae admirationes,” id. ib. 84, 290; id. Mil. 5: “plurium,” Sen. Ep. 7: “simulata,” Quint. 6, 3, 73; so Plin. Ep. 3, 4, 4; 4, 12, 6 al.—In philos. lang., an assent to the reality of sensible appearances: nunc de adsensione atque adprobatione, quam Graeci συγκατάθεσιν vocant, pauca dicemus, Cic. Ac. 2, 12, 37: “non sunt neque adsensiones neque actiones in nostrā potestate,” id. Fat. 17 (v. the context, and id. ib. 19).
as-sensĭo (ads- ), ōnis, f. assentior,