previous next
-dĕcus , ŏris, n.,
I.disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.).
I. In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17; “so with ignominia,Cic. Div. 2, 9; “with infamia,id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6; “with flagitium,id. Mur. 5, 12; “with probrum,id. Rosc. Am. 24, 68: “vitam per dedecus amittere,Sall. C. 20, 9: “in dedecora incurrunt,Cic. Fin. 1, 14, 47; cf. “with damnum,Plaut. Bacch. 1, 1, 39: “magnum fuit generi vestro,Cic. Brut. 34, 130: “dedecori est,Ter. Heaut. 2, 3, 93: “dedecori esse (alicui),Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf. “also: aliter ampla domus dedecori domino fit,id. Off. 1, 39, 139.—
B. Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass's ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13. —
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: