previous next
exercĭto , āvi, ātum, 1, v. freq. a. exerceo, II.,
I.to exercise diligently or frequently, practise (in the verb. finit. rare, but very freq. and class. as P. a.): “Achilles ibi se ac suos cursu exercitavisse memoratur,Mel. 2, 1, 5: “corpus atque ingenium patriae,Sall. Or. de Rep. Ordin. 18: “quamlibet per alia in scholis exercitati sumus,Quint. 2, 10, 9.—
II. Pregn., to vex, agitate, disturb. disquiet.—Pass. in mid. force: “exercitabar,Vulg. Psa. 76, 6; cf. v. 3.—Hence, exer-cĭtātus , a, um, P. a.
B. (Acc. to exerceo, II. C.) Greatly vexed, tossed, agitated (very rare): “Syrtes exercitatae Noto,Hor. Epod. 9, 31: “senex exercitati vultus,disquieted, troubled, Petr. 83; cf. Vulg. Psa. 76, 3.—Comp.: “non sane alias exercitatior magisque in ambiguo Britannia fuit,Tac. Agr. 5.—Adv.: exercĭtāte (acc. to A.), with practice, in a practised manner: “exercitatius,Sen. Ep. 90 med.: “exercitatissime,Arn. 3, 113.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: