previous next
ēlĕgantia , ae, f. elegans. *
I. A being nice or particular; exquisiteness, fastidiousness (ante-class. and very rare): “ejus elegantia meam extemplo speciem spernat,Plaut. Mil. 4, 6, 20.—Far more freq.,
II. Taste, propriety, refinement, grace, elegance (cf.: gustus, sapor, judicium).
(α). With gen.: tu eloquentiam ab elegantia doctrinae segregandam putes, Cic. de Or. 1, 2, 5: “vitae,Tac. A. 14, 19: “morum,id. ib. 5, 8: “capilli (with venustas oris),Plin. 35, 10, 36, § 67: “ac subtilitas operum,id. 16, 15, 26, § 66 et saep.: “verborum Latinorum,Cic. Brut. 75, 261; cf. “scriptorum,id. Fam. 4, 4; so, “Latini sermonis,id. de Or. 2, 7, 28: “mira sermonis,Quint. 10, 1, 114: “figurarum,id. 12, 9, 6; “and transf.: Socraticorum,id. 10, 1, 83; cf. “Secundi,id. 12, 10, 11. —In plur.: “vocum verborumque,Gell. 2, 9 fin.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: