I.of or belonging to history, historical.
I. Adj.: “earum rerum historiam non tam historico quam oratorio genere perscripsit,” Cic. Brut. 83, 286; cf. Plin. Ep. 7, 9, 8: “sermo,” Cic. Or. 36, 124: “fides,” Ov. Am. 3, 12, 42: “nitor,” Quint. 10, 1, 33: “prosopopœïae,” id. 3, 8, 53: “lingua,” Sen. Q. N. 1, 13 fin.: “homines litterati et historici,” versed in history, Cic. Mur. 7, 16: fides, credibility, Aug. Civ. Dei, 15, 9; id. Ep. 143, 12; Vop. Aur. 35.—
II. Subst.: histŏrĭcus , i, m., one versed in history or who makes historical researches; a writer of history, historian: “oratores et philosophi et poëtae et historici,” Cic. Top. 20, 78; Quint. 1, 6, 2; 11; 2, 4, 9; 10, 2, 21; “12, 11, 17 et saep.: Pelopidas, magis historicis quam vulgo notus,” Nep. Pelop. 1, 1: “quis dabit historico, quantum daret acta legenti?” Juv. 7, 104.—Adv.: histŏrĭcē , historically: “descriptiones locorum non historice tantum, sed prope poëtice prosequi fas est,” Plin. Ep. 2, 5, 5; Hier. Galat. 10, 9, 10.