previous next
histŏrĭcus , a, um, adj., = ἱστορικός,
I.of or belonging to history, historical.
I. Adj.: “earum rerum historiam non tam historico quam oratorio genere perscripsit,Cic. Brut. 83, 286; cf. Plin. Ep. 7, 9, 8: “sermo,Cic. Or. 36, 124: “fides,Ov. Am. 3, 12, 42: “nitor,Quint. 10, 1, 33: “prosopopœïae,id. 3, 8, 53: “lingua,Sen. Q. N. 1, 13 fin.: “homines litterati et historici,versed in history, Cic. Mur. 7, 16: fides, credibility, Aug. Civ. Dei, 15, 9; id. Ep. 143, 12; Vop. Aur. 35.—
II. Subst.: histŏrĭcus , i, m., one versed in history or who makes historical researches; a writer of history, historian: “oratores et philosophi et poëtae et historici,Cic. Top. 20, 78; Quint. 1, 6, 2; 11; 2, 4, 9; 10, 2, 21; “12, 11, 17 et saep.: Pelopidas, magis historicis quam vulgo notus,Nep. Pelop. 1, 1: “quis dabit historico, quantum daret acta legenti?Juv. 7, 104.—Adv.: histŏrĭcē , historically: “descriptiones locorum non historice tantum, sed prope poëtice prosequi fas est,Plin. Ep. 2, 5, 5; Hier. Galat. 10, 9, 10.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: