previous next
lascīvĭo , ĭi, ītum, 4, v. n. lascivus,
I.to be wanton, petulant, sportive, to sport, frisk, frolic (not freq. till after the Aug. per.).
I. Lit.: licet lascivire, dum nihil metuas, *Cic. Rep. 1, 40, 63: “Ap. Claudius ait, lascivire magis plebem quam saevire,Liv. 2, 29, 9: “licentiam lasciviendi permittere militi,Suet. Caes. 67: “eo principio lascivire miles,Tac. A. 1, 16: “exsilit agnus Lascivitque fuga,and wantonly frisks away, Ov. M. 7, 321; cf. Col. 6, 24: “angues ... lascivientium piscium modo exsultasse,Liv. 27, 5. —Poet.: “dextera lascivit caesa Tegeatide capra (of the Luperci, who wantonly struck at passers-by),Sil. 13, 329: “ferratus lascivit apex,Claud. Rapt. Pros. 2, 145: “quis lascivit aquis et ab aethere ludit,Mart. 4, 3, 7. —Esp.: “in Venerem,to be lascivious, Col. 6, 24, 2.—
II. Trop., to indulge in license of language or style (a favorite expression of Quintilian): “lascivimus syntonorum modis saltitantes,Quint. 9, 4, 142; cf. id. 11, 1, 56: “toto et rerum et verborum et compositionis genere lasciviunt,id. 4, 2, 39: “puerilibus sententiolis,id. 12, 10, 73; cf. id. 9, 4, 28; 9, 4, 6: “Ovidius lascivire in Metamorphosesi solet,Quint. 4, 1, 77.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: